XULIA FALA GALEGO

Xulia é unha nena que vive en Bruxelas ( Bélxica) cos seus pais. Na escola aprende varios  idiomas, pero na súa casa aprende e fala o galego, porque lle gusta, por iso cando vén a Galicia de vacacións se sorprende de que haxa nenos e nenas que non o falen.
Aí vos deixo con Xulia, unha nena da vosa idade moi simpática.ENTRA AQUÍ!

IMOS BRINCAR NO BOSQUE, EN CANTO O LOBO NON VÉN

Aquí tedes unha das cancións de música, para seguir xogando no verán, agora que podedes xogar nas carballeiras.
E esta outra canción vai dedicada aos vosos avós e avoas, para que a escoitedes xuntos. Escoitade que ben soa o piano. A que canta é a señora Carme, a amesma que cantaba a canción de Arao, arao...

 

PROBAMOS O PAN DE MILLO

Álex chegou cun pan de millo (mesturado con trigo) e toda a clase se alegrou moito.
O pan fíxoo o avó de Álex, que se chama Antonio e é panadeiro, así que, dende aquí dámoslle as grazas polo agasallo.
O pan tiña unha cor amarela que parecía "pan de caramelos" e os rapaces e rapazas deseguida deron boa conta del. Robada a robada, miolo e corrosco foi desaparecendo e non quedou migalla del! Máis houbera, máis comeran!

O PAN DO AVÓ ANTONIO

SABE QUE RABEA!

PODES TRAER MÁIS CANDO QUEIRAS!

VISITAMOS A FERVENZA DO RÍO TOXA

A FERVENZA DO RÍO TOXA, AFLUENTE DO RÍO DEZA.

 AÍ ESTADES, ASOMADOS AO MIRADOIRO DA FERVENZA!

ALGÚNS PÁSANO MOI BEN!

 AO PÉ DA FERVENZA.

COMO COMEN, CALQUERA OS MANTÉN!

NÓS TAMÉN CREAMOS POEMAS

Á beira do río Deza, rodeados de prados e carballeiras, pasamos unha soleada mañá de xuño, aprendendo a coñecer as árbores, arbustos e plantas
máis comúns e escribindo poemas arredor da auga. 
Á volta realizamos unha boa acción: apañamos o lixo que atopamos tirado nas cunetas, o lixo que inda hai xente que tira inconscientemente polo chan, sen pensar que está maltratando a mesma terra que nos alimenta a todos.

Se entras abaixo podes ler as túas creacións e as dos teus compañeiros e compañeiraSs.
ENTRA AQUÍ! 

PROXECTO AUGA: VISITA AO MOSTERIO DE CARBOEIRO

Case rodeado pola auga do río Deza, érguese o mosteiro de Carboeiro que visitamos o venres. Como relucían as pedras, as árbores, a auga... Que sorte tivemos co día e que ben o pasamos, non si?

MÁIS POEMAS DA AUGA